ფიქრებარეული ვარ როგორც მთვარეული
Filed under გალექსილი სიგიჟე
სიგიჟის ზღვარზე
მას შემდეგ რაც სამყარო აღვიქვი და მწარე რეალობას თვალი გავუსწორე, გადარჩენისათვის ბრძოლის ჩემებური ტაქტიკა შევიმუშავე.
როცა საუზმეზე ნახევრად ადუღებულ ჩაის ვსვამდი და მარგარინიან პურს გეახლებოდით, წარმოვიდგენდი, რომ 5 ვარსკვლავიან სასტუმროში ვიყავი და ჩემ წინ მეფურ საუზმეს შევექცეოდი. ეს მეხმარებოდა ჩემი ყოველდღიური უსახური ცხოვრება უფრო ფერადოვანი გამხდარიყო.
იმ დღიდან ჩემში რამდენიმე პიროვნება ცხოვრობს, არა ძვირფასო მკითხველო არ ვაჭარბებ, მე ვყოფილვარ ეგვიპტის ფარაონი, იმპერატორი, პრეზიდენტი, მილიონერი და პოპ ვარსკვლავიც კი. იცით ეს რას ნიშნავს? ხმამაღლა თქვით, ნუ გერიდებათ. დიახ_ სიგიჟეს.
დიახ ეს მეც ვიცი, მაგრამ იმ პერიოდში სხვა ალტერნატივა არ მქონდა, რეალური მეგობრების სიმცირე წარმოსახვითი პერსონაჟებით შევცვალე. წარმოვიდგენდი, რომ გავლენიანი მეგობრები მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილში მქონდა და მათ მოსანახულებლად დავფინავდი საკუთარი თვიმფრინავით.
ეს კი მთელი დღის განმავლობაში გრძელდებოდა, მაღაზიაში როცა დედა პურზე გამაგზავნიდა, ხან სხვა ქვეყნის დასაპყრობად მივდიოდი, ხანაც მონები მიმასეირნებდნენ ევფრატის სანაპიროებზე. თქვენ წარმოიდგინეთ, მკვლელიც კი ვყოფილვარ, ვინ იცის რამდენჯერ დამიხოცავს ჩემი კლაელები, რომელთა ერთადერთი საზრუნავი ყოველდღე სხვადასხვა ტანსაცმლით შემოსვა იყო.
დღეს ჩემ წინაშე სხვა პრობლემა დგას, ვეღარანაირი წაროსახვა ვერ მშველის, ამომეწურა ყოველგვარი ფანტაზია და ინერტული გავხდი. დამღალა უსახურმა ცხოვრებამ.
Filed under მოგონებები გარდასულ დღეთა, ყოველდღიურობა